افراد مبتلا به هیپوکندری یا خودشیفتگی که به شدت نگران سلامتی خود هستند زودتر از دیگران می میرند.

استفان هیوز، مدرس ارشد پزشکی در دانشگاه آنگلیا راسکین در انگلستان وب سایت چت او می نویسد که در حالی که اصطلاح هیپوکندری توهین آمیز شده است، امروزه متخصصان پزشکی بیشتر از اصطلاح فوبیا یا اختلال اضطراب بیماری (IAD) استفاده می کنند.

اختلال اضطراب بیماری با نگرانی بیش از حد در مورد سلامتی و باور اغلب بی‌اساس مبنی بر ابتلا به یک بیماری جدی مشخص می‌شود. این اختلال ممکن است با مراجعه مکرر به پزشک همراه باشد یا ممکن است شامل اجتناب از مراجعه به پزشک به دلیل ترس از تشخیص بیماری واقعی و کشنده باشد.

داشتن یک اختلال اضطرابی می تواند بسیار ناتوان کننده باشد. فردی که از این عارضه رنج می برد زمان زیادی را صرف نگرانی و مراجعه به کلینیک ها و بیمارستان ها می کند.

محققان سوئدی حدود 42000 نفر (1000 نفر از آنها دارای اختلال اضطراب مرتبط با بیماری بودند) را به مدت دو دهه تحت نظر گرفتند. در این دوره، خطر مرگ افراد مبتلا به اختلال مذکور بیشتر است (افراد مبتلا به اختلال اضطراب مرتبط با این بیماری به طور متوسط ​​پنج سال زودتر از سایرین می میرند). همچنین خطر مرگ به دلایل طبیعی و غیرطبیعی نیز در این افراد بیشتر است.

در میان افراد مبتلا به اختلال اضطراب مرضی که به دلایل طبیعی فوت کرده اند، مرگ و میر ناشی از علل قلبی عروقی، تنفسی و علل ناشناخته در بین آنها بیشتر بود. مرگ و میر ناشی از سرطان در این افراد بالاتر نیست.

علت اصلی مرگ غیرطبیعی در گروه اختلال اضطراب، خودکشی بود و میزان خودکشی آنها چهار برابر بیشتر از گروه غیراضطرابی بود.

اختلال اضطراب بیماری ارتباط زیادی با اختلالات روانپزشکی دارد. از آنجایی که بیماری روانی خطر خودکشی را افزایش می دهد، این یافته منطقی به نظر می رسد. اگر این واقعیت را نیز در نظر بگیریم که افراد مبتلا به اختلال اضطراب ممکن است احساس کنند که دیگران با آنها رفتار منفی می کنند و طرد می شوند، ممکن است در نهایت دچار اضطراب و افسردگی شوند. اضطراب و افسردگی در برخی موارد می تواند منجر به خودکشی شود.

مصرف الکل، سیگار و مواد مخدر در افراد مضطرب و مبتلایان به اختلالات روانی بیشتر است. چنین عواملی ممکن است امید به زندگی را کاهش دهد و ممکن است به افزایش مرگ و میر ناشی از اختلال اضطراب مرتبط با بیماری کمک کند.

اختلال اضطراب بیماری در افرادی که اعضای خانواده آنها بیماری جدی دارند بیشتر دیده می شود. از آنجایی که بسیاری از بیماری های جدی دارای یک جزء ژنتیکی هستند، ممکن است دلایل قابل قبولی برای این افزایش مرگ و میر وجود داشته باشد: ژن های معیوب که طول عمر را کوتاه می کند.

درست است که پزشکان سرشان خیلی شلوغ است و بیماران زیادی به آنها مراجعه می کنند، اما باید وضعیت بیمارانی را که به نظر مشکل خاصی ندارند، زیر نظر داشته باشند، زیرا ممکن است نگرانی برخی افراد دلیل واقعی داشته باشد. شاید بتوان این را با مورد مارسل پروست، نویسنده فرانسوی توضیح داد.

پروست اغلب توسط زندگینامه نویسان به عنوان یک هیپوکندری توصیف می شود. او در سال 1922 در سن 52 سالگی درگذشت. در آن زمان امید به زندگی فرانسوی ها 63 سال بود.

پروست در طول زندگی خود از علائم متعدد گوارشی از جمله احساس سیری، نفخ و استفراغ شکایت داشت، اما پزشکان او نتوانستند مشکل خاصی پیدا کنند. در واقع، شرح علائم او با گاستروپارزی مطابقت دارد.

گاستروپارزی وضعیتی است که در آن تحرک معده کاهش می یابد، معده کندتر از حد معمول تخلیه می شود و این منجر به سرریز آن می شود. این وضعیت می تواند منجر به استفراغ شود و خطر استنشاق استفراغ منجر به پنومونی آسپیراسیون می شود. پروست نیز به دلیل عوارض ناشی از ذات الریه درگذشت.